Tony Hadley wordt fantastisch: "Mijn romantische revolutie"

Bertinoro (Forlì), 27 augustus 2025 – 45 jaar zijn verstreken sinds een groep jonge Engelsen, verliefd op de muziek en het imago van David Bowie , de 'nieuwe romanticus' het leven schonk in het turbulente en creatieve Londen, dat net uit de punkrevolutie kwam. Elegantie en omhullende melodieën vervingen veiligheidsspelden en vervormde elektriciteit. Een scène die een centrale referentie had in Tony Hadley 's Spandau Ballet ( foto ). De zanger viert zijn lange carrière, eerst met de groep en vervolgens als solist, zondag in Bertinoro (Giardini della Rocca, om 21.30 uur) samen met zijn Fabulous TH Band, met een show als onderdeel van het Entroterre Festival .

Toen je in de jaren 80 debuteerde bij Spandau Ballet, werd je 'nieuwe romanticus' genoemd. Wat betekende deze definitie voor jou?

"Destijds dachten we niet na over labels. 'Nieuwe romantiek' stond voor elegantie en theatraliteit, het tegenovergestelde van punk, dat stond voor woede en vernietiging. We wilden stijl en verfijning, en we werden geïnspireerd door de looks die we in clubs zagen, vooral in de London Blitz."

Waar kwam de aandacht vandaan die jij aan je muziek besteedde, aan de verfijnde uitstraling ervan, in tegenstelling tot de punk die je voorging?

"We werden geïnspireerd door glamour, films en art deco. Het was een omgekeerde rebellie: geen vodden maar verzorgde kleding, geen geschreeuw maar geweldige melodieën. Steve Strange, David Bowie en Roxy Music waren onze referenties."

Waarom heb je zo'n provocerende naam voor de groep gekozen?

"We zochten naar iets krachtigs, iets suggestiefs. 'Spandau Ballet' had kracht en tegenstrijdigheid, elementen die deel uitmaken van de kunst zelf."

Is er een rode draad tussen je beginjaren en wat je nu speelt?

"Ja, en het is altijd dezelfde passie voor muziek, voor melodie. Of het nu pop, swing of een ballad is, waar ik naar op zoek ben, moet disruptief zijn, het moet een directe connectie met het publiek creëren."

Hoe was de sfeer in Londen vroeger en wat is het belangrijkste verschil met nu?

In de jaren 80 was Londen pure energie: clubs, mode, overal nieuwe bands. Vandaag de dag is het anders, globaler en digitaler, minder tribaal. Maar het is nog steeds een creatieve hub, een van de sterkste ter wereld.

Hoe ontdekte u swing, dat inmiddels een vast onderdeel van uw repertoire is?

"Het was dankzij mijn ouders, die me opvoedden met de muziek van Frank Sinatra, Tony Bennett, Jack Jones... die vocale elegantie die je ziel raakt. Hem meenemen naar een concert is een eer voor me, en het gaat heel natuurlijk voor me. Maar met mijn TH-band, mijn levenslange vrienden, ben ik mijn ware aard, rock, zeker niet vergeten."

Kan muziek een maatschappelijke waarde hebben of is het enkel vermaak?

"Het is beide. Muziek laat ons dansen, troost ons, verenigt ons en stemt tot nadenken. Het is de soundtrack van het leven, met grote maatschappelijke waarde en dus een enorme verantwoordelijkheid."

Je hebt een sterke band met Italië. Wie bewonder je in het bijzonder in de Italiaanse muziek?

Ik hou van Italië! Italiaanse muziek heeft unieke melodieën die je hart raken. Ik heb het voorrecht gehad om met zoveel Italiaanse artiesten samen te werken, van Caparezza tot Elio e le Storie Tese, maar ik ken ook Vasco, Pausini, Bocelli... en als ik hier zing, voel ik de ongelooflijke warmte van een publiek dat er altijd voor me is geweest, zelfs tijdens de moeilijkste momenten van mijn carrière. Ik zal ze eeuwig dankbaar zijn.